Van sneeuw tot woestijn

Tijdens het Paasweekend gingen we maar weer es een roadtrip maken. Deze keer stond The Okanagan op het programma. Dit gebied, gelegen tussen de Rockies en Vancouver, is de warmste regio van Canada. Wij overnachtten in Penticton en dat ligt bijna 400 km van Vancouver. De route er naartoe was ongelofelijk: woestijn, sneeuw, canyons, regenwouden, we hebben het allemaal gezien. Op de foto’s kunnen jullie het wel zien, de afwisseling was echt heel bijzonder. En echt waar, de foto’s staan in de juiste volgorde! Zo reden we door een droge vlakte en een minuut later lag er opeens een pak sneeuw langs de weg. Onderweg hadden we nog een stop gemaakt bij Hell’s Gate. Dit is het smalste punt van de Fraser River en er schijnt per minuut meer water doorheen te gaan dan de Niagara Falls. Van tevoren hadden wij ons heel veel voorgesteld van deze canyon, maar het viel ietwat tegen. Nu is het zo dat het zomers op z’n wildst is, maar toen wij er waren had het meer weg van de Kromme Leek. Ook mooi natuurlijk, maar de Canadezen kunnen behoorlijk overdrijven met hun ‘World Famous Fraser Canyon’.

De Okanagan staat bekend om zijn wijngaarden en wij zijn in dat weekend naar een aantal van die wijngaarden geweest om wijn te proeven. Over het algemeen ben ik natuurlijk meer een bierdrinker, maar dit wist ik ook wel te appreciëren. Het was er 21 graden en ik was zelfs nog verkleurd. Okay, het was er geen dertig graden zoals in Nederland, maar wie het kleine niet eert….. De Okanagan is een semi-woestijn en dan maakt het gebied agrarisch ideaal voor druiven, perziken en zelfs cactussen. De laatste dag gingen we terug naar Vancouver via Osoyoos, en dat is een echt woestijngebied. Er valt jaarlijks maar 200 mm water, en heel toevallig viel dat net toen wij de woestijn passeerden! Toch is het raar om door zo’n woestijn te rijden omdat het voor je gevoel zo oncanadees is.

Gisteren (zondag) hebben we afscheid genomen van Aline. Na zeven maanden gaat ze weer terug naar Brazilië. Aline was zo ongeveer mijn beste vriendin hier en we hebben samen heel veel tijd doorgebracht, dus het is super jammer dat ze Vancouver heeft verlaten. Gelukkig blijven Anja en Andrea nog een tijdje in Vc en mijn favo roommate Nicolas is ook weer terug in hotel Fronzo. Daarnaast is het nooit weg om connecties in Brazilië te hebben met het oog op zonnige vakanties!

Bij Canada Post gaat alles verder prima. Het is een erg groot bedrijf en dat is te merken want de besluitvorming gaat via heel veel schijven. Iedereen is erg relaxt maar alle processen duren errug lang. Evengoed is het nog steeds reuze interessant om voor zo’n groot bedrijf te werken, zeker in het licht van mijn studie Cultuur, Organisatie en Management gezien. De processen, leiderschapsstijlen, organisatiecultuur, het zijn allemaal dingen die terugkomen in mijn studie. Okay, beetje interessante praat nu, maar ik kijk m’n ogen uit en leer nog steeds iedere dag. Mijn baas is verder er heel veel op uit. Hij leidt een afdeling verdeeld over zeven kantoren in drie tijdzones (!), dus je kunt wel nagaan dat hij flinke afstanden aflegt. Op de dagen dat hij er niet is, is het mijn taak ‘to take care after the fort’. Dit doe ik natuurlijk met veel plezier! Yes, I’m still fine!