Van Noord naar Zuid in Buenos Aires

Pompoenen planten, een huis van modder bouwen, Thai-Chi, Mate drinken, pizza bakken met groenten uit de tuin, veel praten met de patiënten, een wc van plastic flessen bouwen of onkruid wieden..... Waar zijn we ook alweer? Oh ja, in de organische tuin van het ziekenhuis waar ik werk. Psychiatrisch ziekenhuis 'El Borda' in het zuiden van Buenos Aires. Gevreesd door velen en niet helemaal zonder reden: het is een groot en vervallen gebouw met meer dan duizend mannelijke patiënten met een mentale aandoening.

De dagen beginnen pas om 10.00 uur en dan eerst op z'n Argentijns alle vrijwilligers en patiënten die er zijn een zoen op de wang geven. Vervolgens Mate drinken (sterke Argentijnse thee die je drinkt door een koperen rietje) aan de tuintafel en dan een half uur en drie mates verder maar eens aan het werk. Niks moet, alles mag en creativiteit genoeg. Soms wat te relaxed wat mij betreft, maar het is een fascinerende omgeving.

In het begin vroeg ik mij zo nu en dan wel af waar ik was beland maar ik ben nu helemaal gewend. Het is aftasten hoe ver je kunt gaan en het is soms beter om een patiënt gelijk te geven (oei, moeilijk) dan hem te verbeteren. Dus nu geloof ik ook maar dat de BeNeLux bestaat uit België, Nederland en Bulgarije! Ik heb ook zelfs al een hele mooie tekening en cd mogen ontvangen van een patiënt die beweert half Nederlands te zijn.


Het doel van de tuin is mij overigens nog steeds niet helemaal duidelijk: is het dagbesteding voor de patiënten of om de vele vrijwilligers te vermaken? En wie is patiënt en wie vrijwilliger? Het zijn vragen die mij bezig houden tijdens het werk.

En dan het contrast met de wijk waar ik woon: Recoleta, de meest chique wijk van Buenos Aires in het noorden van de stad. De wijk waar Maxima is opgegroeid en Evita is begraven, ik begeef mij in hoge kringen. Het straatbeeld wordt gevormd door winkels als Fendi, vrouwen met wenkbrauwen tot de haargrens en strakgetrokken gezichten, portiers en de honden-uitlaat-service. De gemiddelde leeftijd is vrij hoog en de bewoners van mijn appartementcomplex zouden niet misstaan op het terras van de Keizerskroon;-). Qua veiligheid ook een van de betere regionen van de stad (klop klop).

Ik woon bij Ines, een dame waarvan de kinderen het huis uit zijn. Maar daarvoor in de plaats zijn er huishoudster Julia met haar zoontje Nico, en de Amerikaanse studente Gloria. Ines is een ferme maar lieve vrouw die mij weer even kind laat voelen: ik werd er al snel op gewezen dat ik mijn bed netter moest opmaken, hahaha.

Van Recoleta naar het ziekenhuis reis ik dagelijks met de bus via Avenida 9 de Julio, de breedste straat ter wereld met in totaal 20 rijbanen (en dus minstens zoveel auto's naast elkaar, het past allemaal makkelijk). Als voetganger lukt het simpelweg niet om in 1x de straat over te steken, zo breed. Tussen de rijbanen is er ook plek voor groenstroken waar daklozen slapen en er is zelfs een heel kantoorgebouw gebouwd op de weg. Vanaf dit kantoorgebouw kijken twee enorme afbeeldingen van Evita over de stad: richting het rijke noorden streng toesprekend en richting het arme zuiden met een glimlach. Alhoewel enkele backpackers bij eerstgenoemde dachten dat de afbeelding een man was die een whopper aan het eten is! Bekijk de foto en oordeel zelf.

Aangezien je als vrijwilliger in Argentinië maar zo'n 15 uur per week mag werken, tijd genoeg om toeristische dingen te doen en de stad verder te ontdekken: De begraafplaats met Evita, musea, mars van de 'Dwaze Moeders', grote parken, naar een andere Superclasico in stadion La Bombonera: Argentinië vs Brazilië, uit eten en tennissen. Daarnaast heb ik ook Virginia - een vriendin die ik nog ken van Vancouver en al zes jaar niet meer heb gezien - weer ontmoet, zo leuk!

Ondertussen begint het reizen wel weer aan mij te trekken, dus nog ruim een week aan het werk en dan er weer op uit!

Besos,
Dianne