Het einde van de wereld

Luxe stoelen, bediening, wijntje erbij..... Ja, die Argentijnen weten een 22-urige busreis wel comfortabel te maken. 22 uur.... mijn persoonlijk bus-record en Bas z'n vuurdoop, maar als je naar Patagonie wilt, moet je nu eenmaal ver reizen want het is letterlijk en figuurlijk zo'n beetje het einde van de wereld. En uiteindelijk hadden we dikke lol: beetje Spaans leren, muziekje luisteren, naar buiten turen en ouwehoeren over banaan in je wenkbrauw en het veiligste gras, helmgras.

We gingen richting Bariloche. 's Nachts en bij aankomst slecht weer, maar we hadden geluk want de volgende twee dagen was het prachtig weer. Sowieso zat het mee, want ons werd verteld dat we net op tijd waren omdat de lange-afstandsbussen begonnen met staken. Dit is al de derde keer tijdens m'n reis dat ik op het nippertje een staking ben ontlopen!

Bariloche heeft een beetje weg van de Alpen, hele mooie bergen, meren, bloemen in bloei en grootse uitzichten. Getrainde hikers als we zijn (not) meteen maar de hoogste berg in het gebied beklommen, van 1000 m naar 2000 m hoogte. Een zware klim maar wel heel mooi. Verder nog een fietstocht gedaan en daarna verder richting het zuiden via de Ruta 40. Soms ook wel 'the loneliest road in the world' genoemd, en het is inderdaad heel leeg. In totaal twee dagen over gedaan en vooral de tweede dag was er niets, niets en niets. Uren reizen en alleen 1 tankstation en 1 dorpje gezien. De weg hield maar niet op en leek oneindig. Ook knap hoe de buschauffeur niet in slaap wist te vallen en netjes bleef rijden, totdat we bij het eerste de beste en ook enige actiemomentje van de dag (een paal in het busstation bij aankomst) arriveerden en hij daar de bus tegenaan wist te botsen.

De leegte is wel heel wat anders dat het drukke 13-miljoen-mensen-tellende Buenos Aires. Sowieso is het anders want ik moet zomaar weer lange mouwen aan en de kachel staat aan in het hostel, dat is echt ruim een half jaar geleden dat ik dat heb mogen ervaren. Daarnaast is het hier ook zo'n achttien uur daglicht omdat het zomer is.

Maar goed, in het oord El Chalten verbleven we een paar dagen. De hike-hoofdstad van Argentinië want het is omgeven door prachtige bergen en hier kun je dagenlang klimmen. Wij gaan natuurlijk niet voor een kleine klim vroeg ons bed uit, dus meteen maar een tocht gedaan van acht uur die ongeveer het hele gebied beslaat. Van tevoren werden we door andere hikers wel gewaarschuwd dat het een zware tocht zou zijn. Bovendien had ik m'n poncho in het hostel laten liggen.... en de regen kon nog wel gevaarlijk zijn qua kou. Het regende wel in het begin maar dat hield jas-technisch gelukkig net op tijd op. Het was een mooie tocht waar wij alle weertypen hebben gezien - regen, zon, sneeuw - en konden picknicken aan de voet van de bergen Cerro Torre en Fitz Roy. Uiteindelijk zelfs twee uur eerder binnen dan de profi-hikers, want ze hadden onderweg last van hun knieën, ja tuurlijk! Bas z'n gps hadden we erbij en die gaf aan dat het in totaal een loop van 19 km was. Maar diezelfde gps gaf ook aan dat onze maximale snelheid op een gegeven moment maar liefst 21 km per uur was - Usain Bolt eat your heart out - dus of dat nu zo betrouwbaar was ...

Verder gisteren een gletsjer - El Viedma - beklommen. Dat doe je ook niet iedere dag. Als je er naartoe vaart dan lijkt een gletsjer een groot massief blok, maar als je er op en zelfs in loopt, zie je dat er allemaal formaties in hele mooie vormen uitsteken. Dat komt natuurlijk doordat de gletsjer langzaam beweegt, 2 meter in het midden van de gletsjer en maar 7 cm aan de randen.

De meest bekende gletsjer van Zuid-Amerika hebben we ook gezien, de Perito Moreno. Een waanzinnig iets, je hoort het ijs ronken en donderen. Soms vallen er grote stukken vanaf en dat is dan een heel schouwspel. We hadden mazzel (opnieuw) dat we dichtbij stonden toen een groot stuk in het water viel en veel gedonder en een soort mini-tsunami veroorzaakte. Het lijkt luguber om naar een gletsjer te kijken die afbreekt, maar bovenop de gletsjer schijnt er ijs verder aan te groeien.

En dan gaan we nu nog naar..... Chili, land numero zes. Dat wordt een paar dagen reizen door het nationale park Torres del Paine.

Waarschijnlijk was dit m'n laatste blog vanuit Zuid-Amerika, de volgende en allerlaatste zal vanuit Nederland komen want de 21ste kom ik alweer thuis!

Chau y hasta luego,
Dianne