Overal Oranje

En de rust is weer teruggekeerd aan East 8th Avenue. Mijn ouders zijn namelijk afgelopen donderdag op het vliegtuig gestapt naar Nederland. Het waren twee hele mooie weken waarin we heel veel hebben gedaan. Pa en ma hebben een kijkje kunnen nemen in mijn Vancouverse leven en concludeerden dat ik het helemaal niet zo slecht heb. Helaas deed Raincouver zijn naam eer aan want het waren ook twee hele natte weken. Gelukkig hebben we ook een paar mooie dagen gehad en de laatste dag was eigenlijk wel de mooiste dag want toen hebben we lekker geskied. Voor mijn ouders was het twintig jaar geleden dat ze voor het laatst geskied hadden, maar het skiën ging nog vrij soepeltjes. Mijn vader en ik hebben zelfs nog de zwarte piste (per ongeluk) bedwongen.

Ik had ook twee concerten van mijn bands en het waren beide hele leuke concerten. Natuurlijk gaat het er allemaal iets anders aan toe dan in Nederland maar creatief zijn ze hier zeker wel en dat maakt de concerten toch elke keer weer bijzonder. De eerste was van de brassband en daar deden de leden zelf de aankondigingen van de nummers. De cornettist die al zingende een nummer aankondigde, was wel het allerleukste. Met de hilarische harmonie traden we op in een high school en dat was ook super leuk. Allerlei bands, van vioolorkesten tot de Canadese Nick en Simon (maar dan beter) traden op en iedereen was heel enthousiast. Het publiek gilde er over. Na die concerten konden mijn vader en moeder kennismaken met mijn Canadese muziekvrienden en met de Canadese nazit. Bij de brassband bestaat dat laatste uit frisdrank en zelfgebakken koekjes. Erg schattig, maar kort. De Canadese biertjes hebben we daarom maar in mijn keukentje en in een paar pubs genuttigd. En het is nu wel duidelijk dat de Canadezen niet met mate drinken…… In een pub waar wij met mijn internationale vrienden terecht kwamen, kregen we een emmer bier van 4 liter voorgeschoteld! Okay, alles is groot, groter, grootst in Noord-Amerika, maar dit hadden we nog nooit gezien. De Canadese keuken is niet echt bijzonder (fastfood) en daarom hebben we een paar keer in mijn keuken oer-Hollands gegeten. Heeeeerlijk, voor het eerst in een half jaar kon ik mijn eten weer prakken!

Het was opvallend hoeveel Nederlanders we in Vancouver tegenkwamen. De Nederlanders die ik hier het afgelopen half jaar ben tegengekomen zijn op een hand te tellen, maar nu kwamen we iedere dag wel Nederlanders tegen. Misschien komt het doordat Canadezen over het algemeen niet met oranje Unoxmutsen lopen en mijn moeder er dus wel heel Hollands bijliep?? Nederlanders op straat, in Lynn Canyon Valley en zelfs Andre Rieu op tv, die Hollanders zijn ook overal. En dan nog even iets over de relatie tussen Nederlanders en Canadezen. Over het algemeen als ik vertel dat ik uit Nederland kom, komt er bij vooral jonge mensen spontaan een glimlach op hun gezicht. Over het algemeen zien ze hier Europa als één land (alsof Nederlanders en Duitsers hetzelfde zijn!), maar Amsterdam kennen ze allemaal. Wij hebben de reputatie een land te zijn waar alles mag en waar iedereen altijd stoned is, het wordt gezien als een paradijs. Drugs, tulpen, klompen, dat is Nederland. En zoals een zwerverachtig mannetje op mijn vader reageerde toen pa zei dat hij uit Nederland kwam: “Ah, freedom!” Toch hoor ik af en toe ook wel dingen over Nederland waarvan mijn oren klapperen: Zo gaat het verhaal in de rondte dat de wegen in Nederland zo smal zijn, dat iedereen MOET fietsen, een auto past niet op de weg. En ik heb al twee keer Canadezen gehoord die dachten dat de fietsenstallingen collectief zijn en dat iedereen zomaar een fiets mag pakken, iedereen deelt fietsen met elkaar zeg maar. Ik heb ze dus maar uit de droom geholpen en verteld dat men die fietsen simpelweg vaak steelt. Een ander interessante blik kwam van mijn voormalige Koreaanse huisgenoot. Sinds het WK 2002 is hij helemaal wild van Nederland en hij googelt voortdurend foto’s van het mooie Nederland, maar hij dacht dat onze dijken heeeele hoge muren waren die opeens rechtop uit de grond steken. Wat een grappenmakers, die Koreanen.

Voor een gedetailleerd verslag van twee weken Vancouver moeten jullie maar een koppie halen bij mijn ouders. Ze zullen vast wel sterke verhalen hebben over dat verre Ca-na-da. In de kantine is er helaas geen Starbucks koffie, maar Douwe Egberts is ook lekker!

Ik zeg: de groeten en tot de volgende keer maar weer.