Pa en ma in town

Voor het thuisfront die benieuwd is hoe die andere twee Beeren het in Canada hebben, vandaag even een update van theomarianverweg.waarbenjij.nu. Mijn ouders zijn vorige week donderdag gearriveerd in Vancouver. Het had nogal wat voeten in aarde om Vancouver te bereiken want in Chicago werden ze urenlang aan de Amerikaanse achterdocht overgeleverd. Toen pa en ma eenmaal op het vliegveld van Vancouver arriveerden, zag ik gelijk weer van wie ik mijn voorkeur voor gekleurde jassen en oranje mutsen heb…. Na het vliegveld op naar vijf sterren Hotel Beerepoot waar ze zo’n beetje een hele verdieping voor hun zelf hebben. Het is klein maar netjes. Wie had dat gedacht…..Dianne die huishoudelijk is!

De eerste twee dagen hebben we te voet Vancouver gedaan. Ik loop hier heel veel, maar voor mijn ouders bleken het nog pittige tochtjes. Heuveltje op, heuveltje af zijn ze natuurlijk niet gewend in het platte Nederland. Chinatown, Gastown, Stanley Park, het Aquarium met dolfijnen en mijn werkplekken heb ik ze laten zien. Tussendoor werd er natuurlijk bij het oh zo Amerikaanse Starbucks een koffie genuttigd. En vader Theo spotte onderweg een oud kerkje waardoor we opeens midden in een viering voor Paraguaanse vrouwen belandden! Ach, het regende toch en in de kerk zaten we tenminste droog. Ook hebben ze kennis gemaakt met mijn vriendengroep. Alles ist vorbai voor de drie Duitse jongens en om dit te ‘vieren’ gingen we uit eten met z’n allen.

Na een paar dagen Vancouver, hebben mijn ouders de auto gepakt om een roadtrip te maken door de Rockies. En zoals dat hoort bij een roadtrip hebben ze heel veel gereden, veel geMact en een bekeuring gekregen. Na in Vancouver in de skytrain op het nippertje de controle weten te ontlopen en na twee snelheidscontroles in de Rockies, was het dan toch eindelijk raak. Dit lag natuurlijk niet aan de bestuurder: “die huurauto is zo snel, hij trok ineens op tot 90 km!” Ze zijn vier dagen weggeweest en hebben door levende kerstkaarten gereden en plaatsen als Banff en Jasper bezocht. Links en rechts bergen om je heen, soms geen mens tegenkomen en af en toe zat mijn moeder schrap in de auto want mijn vader duld geen vrachtwagen voor zich, vooral niet in de bochten!

Vorige week had ik een concert met de hilarische harmonie en het was zomaar een heel goed concert. Natuurlijk gebeurde er weer van alles wat je in Nederland nooit zou meemaken, maar we speelden lekker. Mijn vaders Canadese muzikale carrière duurde één repetitie lang. Bij de harmonie kreeg ie gisteren zo’n bijzonder exemplaar bas toebedeeld die een slag anders is dan de bassen die wij gewend zijn. Dat was dus even flink zweten voor ‘m. En oh oh oh, hij kon opeens niet meer laag! Hij spaart nu al z’n krachten voor het spetterende Voorjaarsconcert van St. Caecilia van 17 maart (sluikreclame, komt allen!).

Mijn ouders zijn zo na een week al helemaal tot rust gekomen. De relaxte mentaliteit en beleefdheid doet ze goed. Het viel mijn moeder vooral op dat je als voetganger hier heilig bent: Als je als voetganger alleen maar naar de overkant van de straat kijkt, stoppen de auto’s al voor je! Zo, dit was het wel weer even voor nu. In de koelkast staan nog wat Canadese biertjes op ons te wachten en we hebben natuurlijk een boel te bepraten. Enjoy the pictures!