Poeh hé, alweer zes maanden in Vancouver!

Jeetjekreetje, wat vliegt de tijd voorbij. Ondertussen woon ik alweer bijna zes maanden (2 maart om precies te zijn) in Vancouver. En ik vermaak me nog steeds op en top. Had ik van tevoren gedacht dat het af en toe nog wel eens lastig kon zijn om aan de andere kant van de wereld te zitten, nou dat valt reuze mee. Om eerlijk te zijn: had niet verwacht dat het zo makkelijk zou zijn! Een leuke baan, mooie omgeving, internationale vrienden en de leuke uitjes maken het natuurlijk alleen maar gemakkelijker. Maar als jullie denken dat ik nooit meer terug kom, hebben jullie het toch mis hoor. There’s no place like home! En ik vind het nog steeds erg leuk om al jullie reacties te lezen op deze site, blijf nieuwsgierig naar het reilen en zeilen in Nederland.

Op het werk gaat het nog steeds prima. Ik ben lekker in de weer, heb aardige collega’s en mijn baas is nog steeds een topvent. Peter is een mannetje van een jaar of zestig met een drukke baan, maar hij blijft altijd relaxt. En hij heeft ook altijd de tijd voor een grap of verhaal die hij dan met gebaren extra benadrukt. Laatst ging hij me uitleggen hoe je een iglo moet bouwen. Nou, hij lag bijna onder z’n bureau, zo levendig als hij dat kan vertellen. De Salesafdeling houdt zich niet bezig met het verkopen van postzegels maar met de verkoop van contracten voor bijvoorbeeld koeriersdiensten, folders etc aan bedrijven. Er gaat veel geld in om en het is behoorlijk competitief. De beste Salesmensen krijgen dikke bonussen en allerlei reisjes als ze hun werk heel goed doen. Laatst was er een nationale Salesconferentie in Toronto met alle Salesmensen van Canada Post, en daar bleek dat Peter de beste Salesmanager en ‘mijn’ afdeling de beste afdeling van heel Canada Post (70.000 werknemers) is. Hoewel ik zelf niet hoef te verkopen, is dit alles toch reuze interessant om zo van dichtbij eens mee te maken.

Afgelopen weekend ging ik met Anja en Aline naar Oregon (VS). We vonden het wel weer eens tijd voor een roadtrip. We hebben dan ook zo’n 1200 km road van Canada en de VS gezien. Vrijdagavond overnachtten we in Portland bij David en Myrna, twee vrienden van Aline. Dat was ideaal natuurlijk. Het werd een latertje want de biertjes kwamen al gauw op tafel en die David blijkt een echte storyteller te zijn. De volgende dag gingen we door naar de kust van Oregon. Helaas regende het wel, maar toen we eenmaal op het strand liepen, kwam de zon tevoorschijn. De kust van Oregon is beroemd doordat het zo ruig en wild is, en dat was prachtig om te zien. Ben benieuwd hoe het eruit ziet in de zomer. We overnachtten in Astoria, een klein plaatsje op de grens van de staten Oregon en Washington (niet DC). En zondag gingen we alweer huiswaarts. Het was een kort maar heel leuk weekend. Het voordeel van een lange tijd op één plek wonen, is dat je mensen beter leert kennen. De gesprekken gaan niet alleen maar over Canada of je eigen land. Met Anja en Aline had ik dan ook een superweekend.

Morgen heb ik weer een concert met de West Point Grey Concertband a.k.a. hilarische harmonie. Het is jammer dat er een paar fluitjes en klarinetjes meespelen, anders konden we zo voor bigband doorgaan. Af en toe vraag ik me nog steeds af waarin ik beland ben, maar als we een swingnummer doen, gaat het dak eraf. Dirigent Frank ik superenthousiast, en als er tijdens een concert een muzikant niet is, dan gaat hij rustig met één hand dirigeren en met de andere hand dat instrument spelen. Bugel, viool, piano of bariton spelen en tegelijkertijd met de vrije hand of het hoofd dirigeren, hij draait er z’n hand niet voor om! Dit ging elke keer goed, totdat de schuif van Frank z’n bugel er tijdens een concert pardoes uitviel en het nummer werd stilgelegd omdat er opeens geen geluid uit z’n bugel kwam....ai! Laatst hadden we een concert op een high school en daar traden ook een stuk of zes jeugdbands op die Frank allemaal dirigeerde. Aan het einde van de avond was ie natuurlijk gesloopt, maar dat schijnt hij geweldig te vinden. Hij is immers een rockster (google Trooper en je komt Frank Ludwig zeker tegen) en is dus wel wat gewend.

Donderdag komen mijn ouders langs en die zal ik gedurende twee weken helemaal laten onderdompelen in de Canadese cultuur. Het hele huis is schoongemaakt en het pils en de pinda’s zijn ingeslagen, dus pa en ma: ik ben er klaar voor!