Carnaval in de vroege uurtjes

Wow! Allereerst wil ik de Dolle Nootgevallen feliciteren met hun geweldige eerste plaats, echt een superprestatie. Ben blij om te lezen dat jullie het goed vieren. Hoe ver ik nu ook van Zwaag woon op het moment, ik had toch een beetje het gevoel dat ik er bij was want ik kon alles live volgen via de radio. En de uitslag over de radio horen is bijna nog spannender dan er in het echt bij zijn. Om een ietsiepietsie in het carnavalsgevoel te komen, had ik eerder met Anja al in een bar enkele carnavalskrakers uit het repertoire van Ton Koenis uit volle borst gezongen. Dit wil zeggen: Anja, die een beetje Russisch spreekt, zong de woorden en ik lalde mee. Zie je het voor je? Kakelien in een Vancouverse kroeg! Zaterdagavond gingen we naar de Cambie. Vooraf werd me verteld dat dit een ruige bar is waar men op de tafels loopt en met bier gooit, dus dat leek me wel wat voor carnavalszaterdag! Na een mooie avond en een ultrakorte nacht had ik zondagochtend mijn wekker op 4 uur (!) gezet om via internet naar Radio Hoorn te luisteren die de optocht live uitzond. Het was errug vroeg hoor, carnaval in Vancouver vieren is bijna vermoeiender dan het vieren in Zwaag, haha! Het kostte me dus wel wat moeite om wakker te blijven, maar toen ik opeens mijn naam over de radio hoorde schallen, was ik klaarwakker, echt lachen! En natuurlijk heb ik jullie ook gemist, maar volgend jaar zal ik het dubbel en Dwars inhalen hoor!

Afgelopen zondag was wel een hele rare dag want na helemaal in de carnavalssfeer te zijn met de radio en de telefoontjes uit Zwaag, moest ik meteen door naar een memorial voor één van mijn medemuzikanten die overleden was. Extremer kan het bijna niet: carnaval versus een begrafenis. Ik kon Wes, de muzikant, niet zo goed omdat ik hem maar een paar keer gezien had. Met mijn hoofd was ik er niet helemaal bij, maar het was toch wel mooi met veel muziek van onze brassband en wat solisten. Helaas speelt de brassband nooit es een lekkere mars (oh jee, als wie klink ik nu?), maar tijdens de memorial speelden we zomaar naast het traditionele ‘Waarheen, waarvoor’ en bigbandmuziek een paar goede marsen. Het ‘marsie toe’ wordt hier kennelijk heel letterlijk genomen!

Omdat de Olympische Spelen (OS) in Vancouver over exact drie jaar begint, werd afgelopen dinsdag de Olympische klok onthuld. Wat een toestand was dit. Er zijn namelijk heel veel tegenstander van de OS en ik stond toevallig net tussen de protestanten en de voorstanders van het evenement. Helaas heb ik hier geen foto’s van want op het moment suprême was uiteraard de batterij van mijn fototoestel leeg! Het was jammer dat de protestanten de hele onthulling verstoorden, maar ze hebben ergens wel een punt want de stad heeft nog een hoop problemen op te lossen voordat de OS kunnen beginnen. De grootste problemen zijn goedkope huisvesting en de daklozen. Officieel zijn er 3000 daklozen maar waarschijnlijk is het het dubbele. Ze verzamelen zich allemaal in de oostkant van het centrum rond een paar huizenblokken. Het nette en dure centrum loopt opeens over in een grauwe buurt met honderden daklozen op straat. Dit is natuurlijk geen visitekaartje in 2010 dus de oude gebouwen en goedkope gebouwen moeten nu plaats maken voor nieuwe duurdere woningen. In een stad waar de huizenprijzen door haar populariteit en de OS de laatste paar jaar in prijs bijna verdubbeld zijn en goedkope woningen heel schaars zijn, worden voor mensen met een kleine portemonnee nog meer problemen verwacht.

Buiten de daklozen om, barst het hier ook van de gekke en excentrieke mensen. Het is niet bedreigend en crimineel ofzo, het is eerder lachwekkend. Ik had al eerder eens verteld over de busritjes, maar er gebeurd echt altijd wat. Echt tientallen anekdotes kan ik hier gaan vertellen (bewaar ik wel voor als ik thuis ben). Ik ken zelfs mensen die expres niet de snellere Skytrain nemen maar de langzamere bus omdat er altijd sensatie is in de bus. Daar komt bij dat de Canadezen praters zijn en er altijd gepraat en gediscussieerd wordt in de bus. Het is er in ieder geval nooit zo stil zoals het meestal in de Nederlandse bussen is. Toch word ik af en toe ook wel es moe van al die gekken hoor. Ik kijk er al weer naar uit om in Zwaag tussen de normale mensen te lopen! Het belangrijkste onderwerp is hier het weer, Vancouver is immers de warmste maar ook natste stad van Canada. Zo was mijn baas laatst in Toronto en ik vroeg hem hoe het was, begint ie eerst een heel verhaal op te hangen over hoe koud het er wel niet is, voordat hij tot de kern komt. En zo gaat dat de hele dag door. Een standaardgesprek begint met ‘How are you’, daarna geef je kort antwoord en vervolgens wordt het weer besproken. Verder zijn de meeste Canadezen heel beleefd en ze excuseren zich echt overal voor, soms weet ik geeneens waarvoor. Ik ‘How are you’, ‘I’m fine’, ‘No problem’ en ‘Thanks’ de hele dag door.

Mijn baas is overigens heel tevreden over me en ik mag in ieder geval nog een maandje langer blijven. Heel goed nieuws dus. Inmiddels ben ik al helemaal geïntegreerd bij Canada Post met mijn Canada Post koffiebeker, Canada Post teddy beer en uitgebreide lunchuitjes met de afdeling. De sneeuw heb ik afgelopen weekend ook weer eens bezocht. We gingen namelijk snowtuben: in een band van de berg af sjezen. Ik verveel me dus nog steeds niet in dat verre Canada!