Relax man!

Okay, okay, het duurde even voordat er weer wat nieuws op mijn site staat, maar ik heb dan ook een goed excuus: Ik heb mijn duim gekneusd en kon mijn rechterhand twee dagen niet gebruiken. Ik wilde eens op hockeyschaatsen schaatsen, en dat heb ik geweten. Met hockeyschaatsen ga je een stuk sneller maar je valt ook een stuk harder, au! Het gaat nu alweer stukken beter maar ik voelde met letterlijk onthand, want met één hand kun je niet zoveel.

Nog even en dan is het kerst. Om me helemaal onder te laten dompelen in het kerstgevoel, zijn we afgelopen week naar Stanleypark geweest waar een gedeelte van het park prachtig aangekleed was. Behalve de mooie lichtjes was er ook nog spanning en sensatie want opeens kwam er vier wasbeertjes uit de bosjes te voorschijn! Nu lijken die beestjes zo schattig, nou dat zijn ze mooi niet! Het zijn net katten en het was eigenlijk nog best eng, want die beesten zijn behoorlijk brutaal en maken maar rare geluiden. Goed, dit was slechts een wasbeer, ben benieuwd hoe het zal gaan als ik oog-in-oog met een beer sta! Ondertussen heb ik al wel geweldige Hollandse Sinterklaas (!) en kerstkaarten binnen. Vooral die ene met een kerstliedje op de melodie van mijn welbekende hit ‘Knossos, Knossos, wij gaan naar Knossos’ was top. Merci Ilse! Voor wie de muziek niet kent, vraag het Daisy, en ze zingt het wel even voor!

En omdat kerst natuurlijk gepaard gaat met kerstmuziek, had ik afgelopen week wel vier concerten. Uiteraard was het concert van de WPG (hilarische harmonie) weer bijzonder. Het was een kerstconcert met een aparte afsluiter. Elke keer als wij namelijk een ijshockey tune repeteren, winnen de Canucks. De Canucks is het zeer populaire ijshockey team van Vancouver. En omdat de Canucks die avond ook speelden, werd deze kraker ook gewoon even gespeeld tussen het kerstrepertoire door. Vergelijk het met het ‘marsie toe’ want het orkest ging helemaal uit zijn dak. Het gaf een alleraardigst contrast met stemmige muziek als ‘Stille Nacht’. Een marsie toe zie ik nog niet zo gauw gebeuren bij het kerstconcert in de
St. Martinuskerk, maar in Vancouver is alles mogelijk. De andere concerten waren met de brassband. Voor het laatste concert had ik vijf fans meegenomen en dat was wel nodig ook, want zoveel publiek was er helaas niet. De brassband is de enige brassband van Vancouver en ik zie een Unique Selling Point maar helaas is de PR nog niet je-van-het. Ondertussen heb ik al naam gemaakt in Vancouver als baritoniste, want de aanbiedingen om in te vallen in andere bands stromen binnen. Dus na het zondagmiddagconcert, zat ik twee uur later alweer te spelen bij een concert van een militair orkest. Het was weer es wat nieuws en mijn lippen waren nog warm, dus ik kon er nog even tegenaan.

De concerten waren vooraf wel een beetje spannend, want door het slechte weer werd de generale repetitie van de brassband gewoon gecancelled, welja! En daarmee ben ik waar ik wil zijn: de relaxte mentaliteit van de Vancouverites. Volgens mij hebben weinig mensen hier een burn-out want er wordt over het algemeen maar 7,5 uur per dag gewerkt. En als je om 16.32 uur nog aan de gang bent, noemen ze je al een workaholic. Op mijn werk wordt alles om 16.25 uur keurig opgeruimd zodat we om half vijf buiten staan. En dan natuurlijk de busritjes. Vertelde ik eerder al over de buschauffeur die midden in een rit een snack ging halen, had ik het een paar weken geleden weer! Zat ik weer in die bus in mijn eentje! Toch zijn busritten leuk want er gebeurt altijd wat. De buschauffeur rijdt de verkeerde weg, een quizmasterende buschauffeur, uitgebreide gesprekken met wildvreemde mensen of een chauffeur die zijn passagiers de route vraagt, je vindt het in Vancouver. Ik hoorde zelfs dat een passagier tijdens de rit vroeg of hij onderweg even mocht pinnen en dat was okay! De chauffeur liet de persoon rustig uit bij de pinautomaat, en de hele bus zat te wachten totdat degene uitgepind was en terugkwam! Het is af en toe net die Malibu-reclame. Neem daarbij in gedachten dat de bussen hier niet zo high-tech zijn: van voor naar achter in de bus is namelijk een soort waslijntje gespannen, en als je daar aan trekt, stopt de bus. Verder zijn de Vancouverites dol op in de rij staan: voor een club, in een club, om een kaartje te kopen voor de film, om de zaal binnen te komen: overal staan van die paaltjes met linten waartussen je netjes in een rij kunt staan. Zelfs voor de bus staat men netjes in de rij en bij sommige drukke bussen staat er zelfs een mannetje in een fluoriserend vestje paraat die de rij organiseert! Er zal wel iets in de regen zitten dat ze zo gek maakt.

Komende dagen heb ik een druk programma met een verjaardag, opnieuw een concert, een afscheidsparty en…… skiën of snowboarden, joehoe! Voor de kerst laat ik wel weer van me horen. Het is nog niet helemaal duidelijk hoe mijn kerst eruit zal zien, maar waarschijnlijk heb ik iets van een diner met mijn roommates. De familie is nu op vakantie in Mexico, dus we hebben het huis mooi voor ons alleen. En anders kan ik altijd nog naar twee andere kerstdiners. Want zo gaat dat hier ook: mensen nodigen je uit voor hun kerstdiner, terwijl ze je amper vijf minuten kennen!

Bye bye