Geen mooi-weer-praatje

Daar is ze weer! En op wat voor een dag. Ja, hier is het nog 23 november (de tijd hierboven klopt niet), maar bij jullie is het alweer 24 november. En dat betekent dat mijn moedertje zich vanaf vandaag een vijftiger mag noemen. Driewerf hoera voor mama en natuurlijk ook voor ome Nico! Om met z’n tweeën op één dag precies samen honderd jaar te worden, is toch een kunst. Hopelijk wordt het vanavond een knalfeest. Er is genoeg informatie over mijn moeder te vinden om geweldige stukjes te maken, maar ik zal helaas verstek moeten laten gaan. Daar heb je dan weer geluk mee mam! Het is natuurlijk wel jammer dat ik dit feestje moet missen, net als Prinsbekendmaking trouwens. Jullie informerende e-mailtjes en berichtjes, geschreven in nuchtere dan wel dronken toestand, maakten gelukkig een hoop goed. Mijn dank daarvoor!

Goed, wat is er de afgelopen weken weer gebeurd. Op zich gaat het gewoon zijn gangetje, behalve dat het hier maar blijft regenen. Vancouverites zijn gewend aan regen, maar nu schijnt het de natste november ooit te zijn. Mazzelaar dat ik ben. Het is nu zelfs zo erg dat de riolen vol en vervuild zijn waardoor we al een week geen kraanwater meer mogen gebruiken. Het water is echt vies bruin. Mineraalwater is overal uitverkocht en Starbucks, de trots van Noord-Amerika, verkocht zelfs geen koffie! Dat noemt zich dan de beste stad van de wereld, het lijkt hier wel crisis! Het regent dus in de stad, maar even verderop ligt er al sneeuw op de bergen en is het sneeuwseizoen begonnen. Ik stapte zaterdag de deur uit en wist niet wat me overkwam: de zon scheen en in de verte zag ik de sneeuw glinsteren. Een wow-moment zeg maar. Toch is het een raar idee dat het in de stad regent en dat er een stukkie verderop gewoon geskied wordt. Op de foto’s ziet de stad er misschien koud uit, maar dat is het absoluut niet. En jullie zitten nu waarschijnlijk helemaal in de Sinterklaassferen, terwijl ik al weken geïndoctrineerd wordt door de kerstmuzakjes en lichtjes. Ik probeerde het te vermijden maar er is geen ontkomen aan: mijn buren hebben de kerstverlichting al weken aanstaan, iedereen wenst elkaar al ‘Merry Christmas’, de eerste kerstborrel heb ik volgende week en met mijn orkesten heb ik alle bekende kersthits al gerepeteerd. En dan duurt het nog ruim een maand voordat het kerst is!

En dan mijn carrière….die heeft weer een bijzondere wending genomen want na eerst een baantje in het vastgoed en later bij een engineeringbureau, werk ik nu bij een opvangtehuis voor daklozen midden in de getto van Vancouver. Omdat Vancouver de warmste stad van Canada is, trekken alle daklozen naar Vc waardoor er hier heel veel daklozen zijn. De meeste zwerven een beetje rond aan de oostkant van Downtown in de armste buurt van Canada. De instelling waar ik nu voor werk, Union Gospel Mission (www.ugm.ca), probeert het leven van de daklozen een beetje draaglijker te maken met maaltijden en onderdak. Het werk is voornamelijk administratief werk maar mijn collega’s zijn heel aardig en de organisatie zelf is reuze interessant want het goede doel is toch weer eens wat anders dan een commercieel bedrijf. Van tevoren had ik natuurlijk wel mijn twijfels en het uitzendbureau vroeg/ waarschuwde me wel drie keer of ik zeker wist dat ik in deze buurt wilde werken, maar het valt mee en het is niet zo onveilig als dat het op het eerste gezicht lijkt. Ik heb weinig tot geen contact met de daklozen omdat wij aan de achterzijde van het gebouw naar binnen moeten, de daklozen staan aan de voorzijde van het gebouw in de rij voor voedsel of een gebed. Ja, opnieuw krijg ik hier weer wat geestelijke bijstand want het is een christelijke organisatie en de ‘God Bless You’s vliegen je om de oren. Op de begane grond is er dan ook een kapelletje. Verder zit er op de eerste verdieping een kliniek voor drugs- en alcoholverslaafden en op de tweede verdieping is het kantoor. Tussen de middag zit ik gezellig te lunchen met de verslaafden van de eerste verdieping en mijn collega’s. De eerste keer keek ik wel op van de lunch want het is namelijk gratis en echt mega uitgebreid, op het asociale af. Het is een beetje raar dat er zoveel eten staat, terwijl er buiten mensen in de rij wachten voor voedsel. Er is zoveel eten omdat alles gedoneerd wordt door bakkerijen en andere winkeltjes in de buurt.

Afgelopen week was ik verder erg multicultureel in de weer. Zo zijn we naar een Duits restaurant geweest en hadden we een Braziliaanse avond waarbij Aline Braziliaans kookte. Het is nog een hele klus om boodschappen te doen voor zo’n dinerparty. We gingen de boodschappen halen bij de Real Canadian Superstore bij mij om de hoek en die winkel is echt enorrum. En met enorrum bedoel ik: ongekend MEGA. Kilometers aan schappen met van elk product vele soorten. Volgens mij duurde het een uur voordat we alles gevonden hadden en onze weg naar de uitgang konden vinden. Lucia (Nl) is vooral actief om onze internationale vrienden wat Nederlandse dingetjes bij te brengen, alleen blijkt dat soms wat lastig. Een Braziliaanse uitleggen wat apfelstrudel is aan de hand van een appelflap, werkt niet echt. En een far-from-my-bed-show kennen ze niet in de rest van de wereld, dat verwacht je ook niet! Een Spaans diner zal er voorlopig niet inzitten want onze Spaanse vrienden Chicho en Javier hebben Vancouver verlaten. Uiteraard werd dat gevierd met een afscheidsfeest. Aangezien ik hier nog een hele tijd blijf en de meeste mensen die ik heb leren kennen eerder dan mij vertrekken, ziet het er naar uit dat ik de komende maanden wel meer afscheidsfeestjes zal hebben. Denk je dat je in augustus je portie afscheid-nemen wel gehad hebt, ga ik dat de komende periode nog veel meer meemaken!

In mijn fotoboek heb ik de laatste weken in mijn oude albums enkele foto’s toegevoegd die ik van anderen heb gekregen. Nieuwe plaatjes dus. Ook heb ik foto’s van Victoria toegevoegd. Twee weekenden geleden was ik naar de hoofdstad van Vancouver Island. Het regende wel bijna de hele dag, dus het zijn deze keer eens andere foto’s dan de gewone mooi-weer-plaatjes die je kunt zien in brochures. Adios!