Als muziek in de oren?

Mijn muzikale carrière heeft ondertussen een geweldige vlucht genomen. Zoals de meesten wel weten speel ik al jaren de sterren van de hemel –kuch- op de bugel bij St. Caecilia. In Vancouver speel ik nu geen bugel maar bariton en wel in twee orkesten, een harmonie en een brassband. Voor niet-muziekkenners even een korte uitleg: een harmonie is een orkest met een heleboel fluiten en koper instrumenten, een brassband heeft alleen maar koper instrumenten. En een bariton lijkt een beetje op het instrument van mijn vader, maar dan wat slagjes kleiner. Het mooie aan een bariton is dat je vaak de tegenmelodieën speelt, lekker dwars ertegen in gaan dus. Ik geef jullie nu wat gratis educatie, maar ik bleek zelf ook nog wel wat muzikale educatie nodig te hebben……

Na een zoektocht op het internet, vond ik de West Point Grey Community Band (http://www.vancouverconcertband.ca) en de Little Mountain Brass Band (http://lmbb.vabbs.org). De veteranenband en de homo’s en lesbiesband liet ik maar voor wat het is. Als eerste ging ik naar de repetitie van de WPG. Ik had van tevoren al
geë-maild en de secretaris eindigde z’n e-mail met ‘cheers’, dus ik dacht: “Dat moet vast een gezellige band zijn!” Toen ik de repetitieruimte betrad en om me heen keek, zag het er toch iets minder flitsend uit dan ik me had voorgesteld: Een hoop gehoorapparaatjes en grijze permanentjes, zelfs de dirigent heeft een gehoorapparaatje (of zijn het oordopjes?). Ondertussen krijg ik een bariton in mijn handen gedrukt dus ik zoek een plekje naast de baritons, alleen het orkest heeft geen baritons....en geen tuba's.....en geen bassen! Ik vertegenwoordig de laag kopersectie in mijn eentje op de bariton! Nu hoor ik jullie denken: “Dat kan niet!”. En inderdaad, een orkest zonder laag koper kan niet want het laag koper is de basis van een orkest. Zie het als een pizza zonder bodem, elftal zonder keeper, carnaval zonder prins, Theo Beerepoot zonder shag etcetera. Goed, mijn punt is duidelijk, het is een bijzonder orkest met een bijzonder geluid. Ik heb slechts één jaar bariton gespeeld en dat is alweer een tijdje geleden, dus het was even wennen. Het viel gelukkig niet op, want in dit orkest doet men meer aan toeteren dan aan muziek maken. Toen ik enkele weken later bij de LMBB arriveerde, hadden ze ook een bariton voor me klaar liggen. Deze bariton leek alleen wat kleiner dan mijn WPG bariton. Wat bleek: Ik speelde al die tijd geen bariton maar tuba! Ik vond het instrument al zo zwaar (een tuba is namelijk een slaggie groter dan een bariton)! Blunder, blunder, blunder! En in de bus was het ook al geen doen met die tuba. Tip voor personen die aandacht tekort komen: stap in de spits een bomvolle bus binnen met een tuba in je hand, alle blikken zijn op jou gericht! Voordeel is wel dat ik nu Multi-vocaal ben: bugel, bariton, tuba en soms zelfs basklarinetpartijen, ik draai er mijn hand niet meer voor om.

De LMBB is een brassband zoals een brassband hoort te zijn. Het is de enige brassband van Vancouver maar heerlijk om in te spelen, iets minder grijs en gehoorapparaatjes zeg maar. De bandleden van beide orkesten zijn heel aardig. Zo word ik keurig gereden van en naar de repetities door muzikanten. En handige benodigdheden zoals een instrument, ventielolie en standaard mag ik gratis lenen. Nu lijkt dat misschien normaal omdat je dat in Nederland gewoon krijgt als je lid bent van een vereniging, maar in Canada is dat iets anders omdat de meeste mensen een instrument kopen. Een vereniging heeft meestal geen instrumenten in bruikleen. Verder zitten er bijzondere types in beide orkesten: professoren, rectoren, kunstenaars, professionele muzikanten en muziekstudenten. En de dirigent van de WPG is zelfs een Canadese celebrity. Jaren geleden heeft hij in de rockband 'Trooper' gespeeld. Waarschijnlijk heeft hij in die jaren iets teveel gerockt, getuige zijn gehoorapparaatje.

Met de WPG heb ik al twee ‘gigs’ meegemaakt en dat waren bijzondere gebeurtenissen. Vorige week speelden we in een Joods bejaardenhuis. Het deed me een beetje denken aan de concerten tijdens ziekentriduüm. Het concert van deze week was in een high school en dat was best wel interessant. Ik keek er van op hoeveel kinderen hier een muziekinstrument bespelen. Nu ik twee fluitconcerten (doordenkertje) heb meegemaakt, zie ik toch wel wat verschillen tussen de Nederlandse en Canadese concertbeleving. Zo kwamen sommige muzikanten gewoon te laat, midden in het concert. En veel muzikanten geven de zwart/ wit dresscode een persoonlijk accent met gekleurde sokken, sportschoenen of blauwe broeken. Maar het meest opvallende was nog wel dat ze geen nazit hadden. Het bekende spreekwoord ‘geen klank zonder drank’ komt hier duidelijk tot zijn recht. Ik heb dus maar een balletje opgegooid en met resultaat, want tijdens het volgende concert hebben we een nazit bij iemand thuis. Overigens wordt er na de repetitie ook niet nagezeten. Na elke repetitie ben ik keurig op tijd weer thuis, dat was in Zwaag toch wel wat anders.

Ter compensatie ga ik nu apres-schaatsen. Omdat ik heel hard kan schaatsen maar totaal geen techniek heb en niet kan remmen, zit ik nu op schaatsles. Bovendien wil ik graag ijshockeyen en het lijkt me beter als ik dan alle truckjes van het schaatsen onder de knie heb, voordat ik na elke slag in de balustrade lig. De schaatsrink ligt aan Commercial Drive, en dat is dé multiculturele uitgaansplek van Vancouver. Restaurants en cafés van allerlei nationaliteiten vind je er. Om toch een beetje het Witte Valk-gevoel te benaderen, belandden we de laatste keren in een Belgische pub. Nadere details over mijn muzikale carrière zijn volgende maand te lezen in de Molto Vivace.