NBA in the USA

Omdat het toch wel erg interessant staat als je heel veel stempeltjes in de paspoort hebt, ben ik afgelopen weekend maar de grens overgestoken naar de USA. In Seattle speelden de Seattle Supersonics tegen de LA Lakers en voor $15 zaten we in het stadion. Seattle ligt zo’n 250 kilometer van Vancouver, dus dat is te doen. Helaas heb je onderweg wel te maken met de douane, en het kan een tijdje duren voordat je die gepasseerd bent. Verschillende spookverhalen gaan in de rondte over urendurende wachtrijen etcetera etcetera, maar het viel reuze mee. Een bejaard echtpaar naast ons werd wel flink uitgehoord en moest zelfs een wortel en een pakje drinken inleveren ofzo, maar wij waren binnen een half uur klaar. Na wat formulieren invullen en vingerafdrukken stempelen konden we verder. De douanebeambte gaf me nog wel het nuttige advies om geen banken te overvallen, want mijn vingerafdrukken zijn te mooi! Dat is nou jammer, had dat net in mijn hoofd als uitstapje voor komend weekend! Seattle staat bekend om z’n Space Needle, een lang smal gebouw in de vorm van een naald, maar ook om z’n outlets. Uiteraard werden die even bezocht en in recordtijd heb ik me suf geshopt. De outlets lijken een beetje op Bataviastad, maar dan veeeeel groter, beter en goedkoper. De dag van tevoren hadden ze op het nieuws een monsterstorm voorspeld in Seattle, maar dat bleek typisch overdreven Amerikaans gepraat. Waarschijnlijk bedoelden ze met die storm de live gezongen versie van het volkslied voor de wedstrijd, monsterlijk! De basketbalwedstrijd zelf en alles erom heen was een groot spektakel, inclusief dat orgelriedeltje. De USA lijkt soms nogal eng met al die beschietingen en seriemoordenaars, maar ik heb mijn eerste dag USA overleeft. Gelukkig heb ik komende zomer in de VS Kim naast mijn zij, dus dan hoef ik me geen zorgen te maken.

Nu ik ondertussen al ruim twee maanden in Vancouver woon, is het ook wel eens leuk om wat meer te vertellen over de stad. Vancouver ligt aan de We(s)tkust van Canada. De zomers zijn warm maar in de winter kan het dagen achter elkaar regenen, echt heel treurig. Dit uitzonderlijke weer komt door de ligging van de stad: tussen de bergen en de zee. Vanuit het centrum kun je binnen een half uur op de skipiste staan. De stad is vrij groen en schoon. Recyclen is heel erg belangrijk. Tijdens een rondje door de stad vond ik zelfs nog een LOP-relikwie (foto) die keurig gerecycled was. Verder is de stad megamulticultureel. Alle culturen van de wereld zijn hier vertegenwoordigd en gelukkig gaat dat heel goed samen. Er wonen heeeel veel Aziaten in Vancouver, men zegt zo’n 60%.

In mijn vorige bericht gaf ik al aan dat downtown Vancouver op New York lijkt, en dat komt mede door het rasterpatroon waarin de stad is gebouwd. Alle straten zijn kaarsrecht en genummerd. Erg handig want het is bijna onmogelijk om te verdwalen, maar ook saai want echt nergens vind je een bocht in de weg. Af en toe verlang ik daarom wel eens naar een lekkere bocht, zo eentje als die in de Ouwedik! Ter compensatie is de stad hartstikke heuvelachtig. Ik heb nog met de gedachte gespeeld een fiets te kopen, maar elke dag een bergetappe rijden is wat teveel van het goede. Vancouverites (inwoners van Vancouver) gebruiken dan ook voornamelijk de auto, Skytrain (soort metro) en bus om van A naar B te komen. Het bussysteem is zo ingericht dat je zo min mogelijk moet lopen en binnen elke buslijn zijn de stops om de tweehonderd meter. Erg handig maar ook erg irritant want een busritje duurt vrij lang. Bovendien heeft iedereen hier voorrang, regels zijn er bijna niet en daarom staat er op elke hoek van een straat gewoon een stopbord of stoplicht. Tel daarbij op dat de gemiddelde Canadese chauffeur heel rustig en beleefd rijdt = lange busritten. Gelukkig weten de buschauffeurs je af en toe wel te entertainen. Zo zat ik laatst in een bus met een chauffeur die denkt dat hij reisleider is: “Fraserrrrrrrrrrrrrrrrrrrr Street”. En een andere buschauffeur stopte zomaar midden in de rit terwijl ik ’s avonds laat in mijn eentje in de bus zat. Motor en lichten uit, deur open en weg was ie. Bleek de buschauffeur even een snack te halen! Zit je dan!

Als tuindersdochter let ik natuurlijk op de kwaliteit van de agrarische producten in Vancouver. Nou, geef mij maar Hollands glorie. Ik ben natuurlijk kwaliteitsproducten van Fa Th. Beerepoot en Agriport gewend, maar het ziet er hier vaak niet appetijtelijk uit. Wel zijn ze hier gek op lelies. Overal kun je bossen lelies kopen en in elk boeket zitten minstens vijf lelies. De lelies zijn ook vrij prijzig, dus ik denk dat Oriental BV hier een gouden toekomst tegemoet zou kunnen gaan Pieter!

Omdat ik nogal wat reacties kreeg dat ik hier alleen maar aan het partyen ben, wat natuurlijk helemaal niet waar is, nu maar wat rustigere foto’s. Zoals bijvoorbeeld van het Lighthouse Park, een park aan de zee met een vuurtorentje uit de 19e eeuw. Voor Canada is zoiets heritage, maar voor een Hollandse in zo’n vuurtorentje nou niet zo bijzonder. Daarentegen was het bos en het uitzicht prachtig. Tussen mijn baantjes via het uitzendbureau door, was ik daar vorige week heen geweest met Aline (Brazilie). Helaas heb ik geen foto’s van 31 oktober, niet alleen Pieters verjaardag maar ook de dag van Halloween. Veel mensen gingen dia dag verkleed naar hun werk en het zag er echt super uit in de stad. In het bedrijf waar ik vorige week werkte liep er zelfs iemand met allemaal dartpijltjes in zijn hoofd, hart en oren, compleet met bloedvlekken! Meer foto’s volgen snel.