Salar de Uyuni en meer

Chicos y chicas, vorige week heb ik een van de mooiste tours tot dusver gedaan: vier dagen met een jeep door het zuidwesten van Bolivia. Een jeep is geen overbodige luxe want slechts vijf procent van de wegen in Bolivia is verhard. Sluitstuk van de tour is Salar de Uyuni: de enorme zoutvlakte, of eigenlijk een dikke korst zout met daaronder een meer. Maar de omgeving biedt veel meer: vulkanen, rode, blauwe en groene meren, flamingo's, bizarre rotsformaties, canyons, geisers, versteende koralen en warmwaterbronnen. Samen met een groep van Zwitsers, Duitsers, een Ierse en Fransen heb ik diverse en bijna on-aardse landschappen gezien tezamen met gids Dionisio. Een oud mannetje wiens wang (zoals het hoort in Bolivia) continu uitpuilde van de coca waardoor hij nou niet echt goed te verstaan was.

Het was niet super comfortabel dus dat betekende lekke banden, overnachten in zeer koude hutjes in de vrieskou (zonder verwarming) en opstaan om 4.00 uur. De warme douche tijdens de laatste avond in het zouthotel - een hotel dat volledig uit zout is opgetrokken - was een van de comfortabele hoogtepunten, ja ik ben een luxepaard..... Maar goed, een beetje afzien hoort erbij. Het was in ieder geval een prachtige tour en de vele landschappen ben ik nog aan het verwerken, zo mooi.


De terugweg van Uyuni richting Tupiza was een belevenis op zich, kort samengevat: als enige passagier met een boze chauffeur, een pitstop van een half uur (bij een bar?), chauffeur die de auto vastrijdt in een greppel naast de weg ergens in de bergen, anderhalf uur de auto uitgraven, eindelijk kunnen door rijden en dan worden aangehouden door een agent die wil weten hoe het ongeluk is gebeurd, mee naar het kantoor van 'adjudant Van der Steen' voor verhoor in een een of ander afgelegen bureau en heel veel uren later uiteindelijk arriveren op de plaats van bestemming. Het verhaal is uitgebreider maar dat vertel ik wel in 'levende lijve' incl de details. Het is in ieder geval een mooi verhaal voor later!

Verder heb ik ook nog paardgereden in het gebied waar Butch Cassidy and the Sundance Kid zijn vermoord, het ruige wilde westen van Bolivia dus. Opnieuw waanzinnige landschappen gezien.

Onder de grond heeft Bolivia ook eea te bieden zoals de zilvermijn van Potosi. Meer educatieve informatie: Potosi claimt de hoogstgelegen stad ter wereld te zijn, ruim 4000 m. Bovendien was dit ooit een van de rijkste steden ter wereld door de grote mijn. Vandaag de dag werken er 15000 mannen, maar de afgelopen 400 jaar zijn er ook 8 miljoen mensen overleden..... Hele families werken er al coca-kauwend. Ik heb er een bezoek gebracht en nog een ontploffing mogen meemaken in de mijn (dynamiet kun je in Bolivia namelijk gewoon op de markt kopen) en we hebben ook El Tio (Theo?) bezocht: de gezellige oom die bij het begin van de mijn staat en waaraan de mijnwerkers offers brengen. Op vrijdagmiddag is het helemaal feest want dan wordt er massaal alcohol gedronken tezamen met El Tio. Voor de goede orde: El Tio is een standbeeld maar het beeld zelf lijkt net Prins Carnaval, compleet met confetti. Helaas nog geen foto, maar google 'El Tio Potosi' en je krijgt een idee waarom ik El Tio wel vermakelijk vond.

Goed, ondertussen ben in alweer in Argentinië, dus verhalen over warme oorden en veel vlees bewaar ik voor de volgende keer. Al zoekende naar een geschikte locatie voor de Lean and Mean bar, vermaak ik mij nog steeds kostelijk in dit mooie continent!

X Dianne