Mission completed

Hallo allemaal!

Hebben jullie de storm overleeft? Ik hoorde dat het er bij jullie pittig zwaar aan toe ging. Op televisie probeerde ik een kanaal te vinden met wat nieuws over de storm, maar helaas is hier entertainmentnieuws belangrijker, dus ik moest het doen met een krantenberichtje van tien regels! De papa (of eigenlijk mama)razzi van Zwaag bood uitkomst. Foto’s van omgewaaide bomen, in elkaar gezakte tuinhuisjes en geitenhokken, toe maar! Gelukkig staat ons pittoreske huis nog fier overeind, hoe is het mogelijk! Vancouver was weer wit de afgelopen week.

En morgen (toch?) is het weer zover, de dag dat hij het kleine beetje voedsel verdeelde over de vele monden: St. Theo Dag! Hopelijk voor jullie wordt dat weer uitgebreid gevierd. Ik dacht er vandaag aan omdat we op mijn werk een groot Chinees buffet hadden. Het was namelijk voor mij en de twee andere tijdelijke medewerkers de laatste dag bij Union Gospel Mission. We hebben ze door de kerstdrukte gesleept nu is het werk is op. Om dit te ‘vieren’ gingen we met de afdeling uitgebreid eten. Eigenlijk was het bij deze organisatie elke dag St. Theo Dag aangezien er heel veel eten was. Zo zag de gratis lunch (gesponsord door lokale ondernemers als bakkerijen, slagerijen en Starbucks) er iedere dag zo uit: eerst passeerde je een tafel met acht soorten salades waaropvolgend de afdeling warm eten kwam met ruime keuze en als klap op de vuurpijl stond er in de hoek een grote tafel met allerlei soorten zoetigheden als taart, muffins, brownies, softijs, cheesecake en nog veel meer. Buiten de lunch om werd elke gebeurtenis ook nog eens gevierd met een icecake (een hele grote taart van softijs). Als ik zo om mij heen keek, viel het mij op dat iedereen toch vrij rond was. Ik ben nu helemaal op de hoogte van de Canadese keuken maar het is misschien toch maar beter dat ik hier niet meer werk.

Toch is het jammer om Union Gospel Mission te verlaten want ik heb me er prima vermaakt. Het werk was simpel maar de sfeer was super en mijn collega’s heel aardig. Ik heb vooral erg gelachen om Laura, een bijdehante maar hele leuke vrouw met hoogblond haar van 69 jaar. De “Oh Glorys”, “Oh Brothers” and “Praise the Lord” vlogen me om de oren als er iets fout ging, als opeens de zon begon te schijnen of als ze mijn handschrift weer niet kon lezen. Dit laatste ligt natuurlijk niet aan mijn prachtige handschrift maar aan mijn Europese manier van schrijven! Ja, de Canadezen hebben een iets andere stijl en schrijven bijvoorbeeld de 6, 8 en 9 anders. Dit cultuurverschil hebben we weten op te lossen. Laura schreef alle cijfers en letters uit op papier, en dat papiertje was mijn richtlijn. Ik kan wel zeggen dat ik goed ben in integreren want aan het eind kon ze geeneens het onderscheid maken tussen mijn handschrift en die van mijn Canadese collega’s. Het is nu zelfs zo erg dat ik niet eens meer weet hoe ik Europees kan schrijven! Vandaag was het dus de laatste dag en dus moest er afscheid worden genomen. Dat ging gepaard met veel handjes schudden, omhelzingen en ‘blessings’. In dat laatste geval weet ik soms niet wat ik moet zeggen. Aan de lunchtafel nam ik afscheid van een collega en ze eindigde met “God bless you”. Het enige wat ik zo gauw wist te zeggen was “You too!” Het was een bijzondere organisatie om in te werken maar nu is het ‘time to move on’. Voor het begin van volgende week heb ik een baantje bij een bank en daarna zien we wel weer.

En dan de weekends. In Vancouver is altijd wat te doen. Concerten, parades en sportwedstrijden noem maar op. Het handige is dat al die activiteiten verzameld worden in de Georgia Straight, mijn favoriete krant. Het komt elke week uit en beschrijft alles wat er te doen is die week over ruim honderd pagina’s! Dat is nog eens wat anders dan de ZAK-agenda of het uitgaanskrantje. Vorig weekend had een Brits tintje met een Britpop bandje op donderdagavond en een Beatles coverband op zaterdag. Zeer gaaf. Tussen de muziek door heb ik meegeholpen met een muurschildering van 7 bij 2 meter in een lagere school. Lucia had een tekening voor een muurschildering gemaakt en om deze te verven hebben wij meegeholpen. Helaas heb ik mijn Snoopy trui thuis gelaten, maar zelfs zonder die trui deed het schilderen me denken aan de bouwtijd. Ik was dus helemaal in mijn element. Het leuke aan de muurschildering is dat het iets blijvends is waar veel mensen dagelijks voorbij lopen.

Dat was het wel weer voorlopig. Ik ga me nu opmaken voor een zeer Canadees weekend met snowboarding (eindelijk!) en ice-hockey. Voor iedereen die te kampen heeft gehad met de storm: opruimze. Voor alle carnavalsgroepen: Bouwze!