Een kamer gevonden!

Goed nieuws, want ik heb een nieuwe verblijfplaats gevonden! Over twee weken ga ik verhuizen. Mijn nieuwe huis ligt veel dichter bij het centrum en slechts tien minuten lopen van de Skytrain. Zal dus veel minder reistijd hebben. Tegen de tijd dat ik in het nieuwe huis zit, laat ik jullie meer weten. Ik weet in ieder geval dat mijn kamer in een heel groot spiksplinternieuw huis is met zo’n zes extra kamers voor studenten. Heb dus lekker veel ‘roomies’ en er is ruimte zat dus voor Hollandse bezoekers……

Deel één van mijn missie heb ik dus volbracht, nu nog een baan en een brassband vinden. Solliciteren is lastig omdat dit heel anders verloopt dan in Nederland. Vooral een cv verschilt heel erg. Gelukkig wordt er in de cursus heel veel aandacht besteed aan dit onderwerp. We zullen wel zien waar het op uitloopt. Als buitenlander is het immers niet zo gemakkelijk om een knappe baan te vinden. Brassbands zijn volgens mij dun gezaaid in Vancouver, of ze hebben geen websites. Ik kon op internet in ieder geval alleen een Aziatische brassband, een brassband voor homo’s en lesbies en een veteranenbrassband vinden! Zal dus nog even verder zoeken want die bands waren niet helemaal my cup of tea.

Afgelopen weekend was lekker druk: ik ben naar een Mexicaanse party in het studentenhuis en een 3D-film geweest. Ook zijn we naar een footballwedstrijd van de BC Lions in het BC place Stadium geweest. Het stadium waar de Olympische Spelen 2010 worden geopend en afgesloten. Het is leuk om in zo’n groot stadion (60.000 stoelen) te zijn, maar de wedstrijd kon mij niet echt boeien. Ik begreep weinig van de regels en het duurde enoooorm lang. Het entertainment rondom de wedstrijd was daarom des te interessanter, allemaal rare spellen en veel muziek. Ik ga dus wel weer eens terug naar het stadion als er ijshockey wordt gespeeld. Met mijn klas zijn we verder naar Steveston geweest, een oud vissersdorpje van zo’n honderd jaar oud. Voor Canadese begrippen is een gebouw van honderd jaar heel oud.

Ondertussen is er een Japans meisje van wie ik de naam nog niet kan uitspreken, gearriveerd bij de familie Arucan. Ik heb de etage dus niet langer voor mezelf. Ondanks dat mijn huis erg ver van het centrum ligt, heb ik het nog steeds erg goed naar mijn zin bij de Arucan’s. Omdat ze ’s avonds liggen te pitten of aan het werk zijn, heb ik de afstandbediening helemaal voor mezelf. Het voelt dus als thuis! En verder krijg ik zelfs elke dag een lunchpakketje mee, net als vroeger! Het is overigens ongelofelijk hoe snel ik wen aan de omgeving. Iedereen is erg aardig en ik weet al aardig de weg te vinden in de stad.